Kaito dobrze znał pole walki Shater'a. Kiedy trenowali w Dojo nie raz z niego korzystali. Zaskoczyło go że morska woda tak bardzo osłabiła jego ciało mimo że był prawi suchy. Teraz to nie było ważne, nie mieli czasu na zastanawianie się. Podbiegł do Tonfowego i przytulił się do niego. Jednocześnie zalewał jego całe ciało klejem tak by nie był w stanie się ruszyć. Tworząc ludzką mumię z otworem na głowę. Robił to niezwykle dokładnie co zabrało mu dużo czasu ale jest twardy jak drzwi pancerne. Kiedy skończył klepsydra pokazywała że zostało 10sek do końca.
Moc szatańskiego owocu przestaje działa.
W jednej chwili cała sytuacja się całkowicie zmieniła. Tonfowy był całkowicie sparaliżowany przez klej Kaito który aktualnie się do niego przytulał. -"Nic ci nie zrobiliśmy i nie mieliśmy ochoty walczyć. Niestety nie dałeś nam wyboru. Przepraszam!!"- Kiedy go przeprosił pobiegł do brata by sprawdzić jak się czuje.

Ostatnio edytowany przez Kaito (15-01-2012 20:58:24)

Jedna chwila, ledwie oddech, a wszystko się zmieniło. Jego pęd został zatrzymany, a cale ciało stało się ciężkie, coś je krępowało... Stał nieco pochylony, jego prawe ramię już było wysunięte do przodu, lecz nim sięgnął celu, coś się stało... Otworzył szerzej oczy, co wyrażało tak nieczęste w jego wypadku zszokowanie. Lecz w uderzenie serca później, blade powieki znów na wpół skryły ciemnoszare tęczówki, gdy oblicze młodzieńca przybrało gniewny wyraz.
- " Więc tak to zrobiliście... " - rzekł spokojnie, wręcz z satysfakcją. Wodził wzrokiem po swych kończynach, które, tak jak cała jego postać, pokryte były grubą warstwą kleistej substancji. Następnie spojrzał na drobnych rzezimieszków przed sobą.
- " Płaczek może wytwarzać tą gęstą ciecz, coś jak klej, przemoczony dzieciak wstrzymuje czas, bądź coś w tym rodzaju, a dachowiec jest typem zwierzęcym. Jedynie dziewczyna nie posiada zdolności, bądź jeszcze ich nie ukazała... "- na jego twarzy pojawił się kpiący uśmiech. - " W końcu trafiłem na jakąś interesującą ofiarę... " - oblicze Yoarashi'ego spoważniało, gdy mimo wszelkim przeciwnościom, jego postać nieznacznie poruszyła się. Pamiętał to uczucie, pamiętał dobrze długie tygodnie i miesiące, gdy był skuty kajdanami w podziemnym więzieniu. Pamiętał jak z poranionych nadgarstków i kostek spływała jego krew, pamiętał każdą bolesną chwilę dawnego życia. Pamiętał, jak nieskończenie narastał jego strach. Lęk, który później przerodził się w niepowstrzymaną żądzę zemsty... Nie da się skrępować nikomu ani niczemu, żaden byt nie powstrzyma go przed podążeniem tam gdzie on chce. Nieważne kto stanie na jego drodze, nie cofnie się, bo taka jest jego wola...
Zmrużył oczy tak, że były jedynie cienkimi liniami, w nich, ta trójka już była martwa. Powoli przyciągał do siebie wysuniętą do przodu rękę, gdy nagle ! Usłyszał przestraszone ćwierkanie żółtego stworzonka na swym barku, które zostało unieruchomione tak jak on sam. W tej jednej chwili wyraz opanowania na obliczu ciemnowłosego zastąpiła istna furia. Spojrzał on na kanarka, po czym zwrócił się w stronę rozbójników.
- " Teraz na prawdę, chcę was zatłuc na śmierć... " - cała postać łowcy emanowała wręcz chęcią... nie chęcią, żądzą rozszarpania na strzępy tych, którzy stali mu na drodze. Zdawać by się mogło, iż fala lodowatego powietrza przetoczyła się po zebranych awanturnikach, zimna tak dojmującego, że aż bolesnego. Było to nic innego, jak mordercza intencja powoli wyrywającego się ze swego więzienia Kiriharu. Uczucie o sile wykraczającej po za granice ludzkie, sięgające wszystkich wokoło, ukazujące im makabryczny obraz ich własnego końca. Wdzierająca się w umysł, obezwładniająca strachem groza, właśnie nią otoczony był teraz kruczowłosy śmiałek.

Młodzieniec szarpnął się w przód, napędzany gniewem, który rozbudzał drzemiącą głęboko w nim siłę. Czuł jak ogarnia go ona, jak wypełnia całe ciało, wyrywa się na zewnątrz. W umyśle widział on jak dopada swe ofiary, jak rozrywa unieruchamiające go więzy... Więzy, które pod naporem jego wściekłości zaczynały puszcza.
Najpierw jego lewa noga, powoli, lecz niepowstrzymanie wyłaniała się z kleistej pułapki, która zdawała się przestać trzymać ciała, jakby odpychana niewidzialną barierą. Nie rozumiał tego, ale miał to gdzieś, liczyło się tylko dorwanie tych, którzy spróbowali go zatrzymać. Pamiętał, że coś podobnego zdarzyło się już kilka razy, gdy zaślepiający go gniew przejął nad nim kontrolę, gdy nie myślał o niczym innym jak dopięciu swego, za wszelką cenę, za każde poświęcenie.
Jedna noga stała wolna na podłożu, a gęsta ciecz zalewająca ciało nastolatka rozszerzała się na jego ramionach i torsie dając znak, że długo już nie wytrzyma.

Gdy czas znów zaczął płynąć, zaś Kyushou zorientował się, że Yoarashi jest cały pokryty klejem, od szyi przez tułów, ręce, nogi po stopy, wyprostował się, nawet nie zaczynając wybicia w jego stronę. Spojrzał w stronę Shater'a, który ledwo żywy leżał na ziemi. W głowie miał tylko jedną myśl, jak by tu oddalić się od Zbyt-poważnego-czarnowłosego. Jego krótkie rozważania przerwała Saya, która podbiegła do Numchakowego i zarzuciła go sobie na plecy. W tym momencie wpadł mu do głowy pomysł, oni z Kaito uciekną, zaś on sam zostanie, by odwrócić uwagę Tonfowego. Nie był może zbyt wytrzymały, ale zwinny i szybki, a tutaj właśnie liczyło się przeciąganie jak najdłużej. Co prawda nie wiedział jeszcze jak potem sam ma uciec, ale nie było to teraz ważne. Już miał otworzyć usta, kiedy Blondynka powiedziała dokładnie to samo, co chciał on. Jakby czytała mu w myślach. Jednak nie przewidziała jednej rzeczy, Czarnowłosy widział, gdzie zmierzają.
-"Saya, czekaj!" - krzyknął do Strzelczyni, a następnie zaraz zwrócił się do Klejowego - "Kaito! Zaklej mu głowę, szybko! Ma nic nie widzieć!" - poniósł ton, który stał się bardziej dynamiczny i rozkazujący, jednak ciągle opanowany.
Teraz pozostało tylko mieć nadzieję, że reakcja jego towarzyszy będzie szybka.

Ostatnio edytowany przez Kyushou (21-01-2012 13:09:51)

Zdziwiło mnie zachowanie Sayi. Widać jednak było że mój wybór członków załogi był trafny. Rozumieli się bez jakichkolwiek długich zdań. A jednocześnie współpracowali jak jeden organizm. Szkoda że nie jestem w stanie nawet im pomóc. Kiedy mnie podnieśli czułem się jak balast który im tylko przeszkadza. -"Przepraszam że jestem taki beznadziejny. "- Powiedziałem to ze schyloną głową czując wielki ból w sercu. Podniosłem nagle głowę ku niebu i krzyknąłem ze wszystkich sił. "-Następnym razem pokaże na co mnie stać!!"- Łzy same zaczęły mi napływać do oczu. -"Mam dosyć być bronionym przez innych. Obiecuje wam przy najbliższej okazji będę bardziej przydatny."- Kiedy tylko skończyłem zabrali mnie jak worek do kartofli.

Kiedy tylko Kaito usłyszał krzyki Shater'a zatrzymał się. W tym momencie stał po lewej stronie zaklejonego chłopaka, około 5 metrów od niego. Odwrócił się do swojego starszego brata. -"Wiemy że jesteś silny i nas nie zawiedziesz. Teraz jednak musisz nam zaufać."- Krzykną to do Nunchakoweg. Kiedy tylko skończył Yoarashi uwolnił swoją rękę. W tym momencie było bardzo niebezpiecznie. Kleisty chłopak bez wahania podbiegł jeszcze 2 metry do przodu, by widzieć całą twarz przeciwnika. Po czym odchylił głowę do tyłu i zamachną nią do przody wypuszczając dużą kulę z kleju pod wysokim ciśnieniem wystrzeliła z jego ust, wycelowaną w głowę Yoarashiego. Jeżeli coś stanie na jej drodze to zostanie pokryte klejem w całości. Pocisk zaschnie od samego kontaktu z jaką kolwiek przeszkodą. Kaito od razu ruszył za oddalającą się Sayą z Shater'em na ramieniu. Po drodze przygotował obiecany słój kleju dla Kotowatego i zostawił go na ziemi.

Nie był zbyt zadowolony z takiego obrotu spraw, miał nadzieję, że jego towarzysze wystarczająco dobrze zatrą za sobą ślady, a co najważniejsze zrobią to szybko, gdyż nie wiedział, ile czasu uda mu się im kupić. Jak zwykł jednak mawiać, "do odważnych świat należy". Zaraz po tym, jak krzyknął w kierunku Saya'i, sięgnął do Eisei. Od momentu, kiedy tylko Yoarashi się pojawił, czuł się nieswojo a nasiliło się to, kiedy został uwięziony przez Kaito w kleju. Zdecydowanie coś było nie tak z Czarnowłosym, nie był zwykłym cywilem. Wyczuwał coś dziwnego, coś strasznego, a źródłem był właśnie Tonfowy. To właśnie było powodem, że sięgnął po coś specjalnego na taką okazję. Wykorzystał fakt, że Nastawiony Do Nich Wrogo Osobnik był skupiony na Klejowym i w tym samym czasie wyciągnął małą, czarną pigułkę. Trzymał to zawsze na sytuacje, w których zwykły ludzki strach mógł na niego wpłynąć. Co prawda nie odczuwał jeszcze jakiegoś bardzo dużego dyskomfortu, ale doszedł do wniosku, że powodem takiego stanu rzeczy, jest fakt, iż Yoarashi jest skupiony na całej czwórce na raz i był niemal pewien, że gdy zostanie sam, nie będzie już tak łatwo, może zacząć się lekko wahać w swoich czynach. Czekał cierpliwie aż Shater, Kaito i Saya opuszczą teren, obserwując wydarzenia i pożegnał ich myślą "Tylko teraz nie dać mi się złapać, jasne?", po czym pojawił się na jego ustach lekki uśmiech. Tym razem jednak był już inny, bardziej zaczepny, pewny siebie, mogło to oznaczać tylko jedno: szykuje się niezła zabawa na poziomie wyższym niż zwykła burda w barze z Marines. O nie, teraz będzie znacznie ciekawiej. Patrzył w spokoju, jak Yoarashi zrywa z siebie kolejne kawałki kleju, nie robił nic innego, w końcu nie chciał go pokonać czy zabić, ale zyskać na czasie. Gdy ten wyciągnął kanarka, Uszaty połknął tajemniczą tabletkę. (Teiryu - poziom 1, 15 min) Nie odpowiedział na pytanie Tonfowego, tylko spojrzał mu prosto w oczy, mówiąc sobie w myślach "Zyskałem na pewno 15 min, może uda się więcej". Jego wzrok mówił, że jest gotowy na "zabawę".
-"Uważaj tylko, żebym Ci nie utknął w gardle." - padła riposta Ogoniastego.
Był skupiony i czujny, zwinny i luźny, pewny i gotowy, lecz nie atakował. Łatwiej jest się bronić niż atakować, zwłaszcza, gdy przeciwnik ledwo powstrzymuje się od rozszarpania Cię na strzępy.

Ostatnio edytowany przez Kyushou (25-01-2012 22:20:23)

Obecny bieg sytuacji był dla mnie strasznym przeżyciem. Wszyscy dawali z siebie wszystko a ja leżałem jak worek kartofli, który wszyscy noszą bo szkoda im go zostawić na pastwę losu. Jedyne co mi zostało to odpocząć by potem być gotowym do wsparcia ich w krytycznej sytuacji. Kiedy tylko oddaliliśmy się znacznie to po prostu zasnąłem. To nie było trudne, nie raz zasypiałem na drzewach czy skałach a na ramieniu Sayi było mięko i przyjemnie.

Gdy Czarnowłosy stawiał kolejne kroki, zmniejszając dzielącą ich odległość, Kyushou stał pewnie, jednak nie sztywno, gotów był na reakcję w każdej chwili. Jego wzrok był podobny, skupiony na przeciwniku, gotowy wychwycić nawet najmniejszy ruch. Uszy nie pozostawały w tyle, jeśli tylko coś w bliskiej okolicy wydałoby dziwny czy niepokojący dźwięk, Uszaty zaraz będzie o tym wiedział. Jego twarz zdobił lekki uśmiech, choć na pewno nikt nie widziałby w tej sytuacji nic śmiesznego. Jednak nie oznaczał on radości czy rozbawienia, nie, ten był oznaką czegoś innego. Może gotowości bojowej, a może pewności siebie? Któż to wie, ale jedno było pewne, nie było to lekceważenie. Zawsze doceniał swych przeciwników, gdyż nigdy nie wiadomo, czym mogą nas zaskoczyć.
Gdy Yoarashi pochylił się i ruszył w stronę Kyushou, ten lekko ugiął nogi, nie wiedział jeszcze, co Czarnowłosy zamierza zrobić, ale był pewien, że nie będzie to tylko straszenie. Patrzył na niego pewnie, jakby w ogóle nie odczuwając działania aury, jaką emanował. W chwili, w której Szarooki wyprowadził cios, była chwilą, w której już wiedział co zrobi. Zareagował natychmiastowo, jego szybkość i refleks nie były ludzkie i to w dosłownym znaczeniu oraz kilkukrotnie je przewyższały, nie wspominając o zwinności i płynności ruchów. W mgnieniu oka skoczył na raz w lewo i do przodu, jednocześnie nadając ciału lekki ruch obrotowy oraz zbijając zewnętrzną stroną prawego przedramienia cios w stronę, w którą był kierowany. W efekcie blokował jego rękę swoją oraz był skierowany przodem do jego boku. Następnie wykorzystując pęd, wymierzył kopnięcie, a właściwie uderzenie kolanem, o którym można by powiedzieć, że było "z półobrotu", celując w żebra przeciwnika.
Wiedział, że walka w całkowitym zwarciu nie jest dobrym pomysłem, nie w takich okolicznościach. Jego cel to grać na czas, nie wygrywać, przynajmniej nie tym razem. Był niczym Pantera, szybki, cichy, zwinny, precyzyjny.

Ostatnio edytowany przez Kyushou (27-01-2012 23:21:29)